Oι
γκολτζήδες δεν βαράνε προσοχές, δεν κάνουν σκοπιά, δεν βγάζουν κάλους
από τα άρβυλα. Οι διασημότητες ήταν ανέκαθεν οι προνομιούχοι της
θητείας. Εκαναν τη χάρη να παραστούν στη βασική εκπαίδευση, τιμούσαν με
την παρουσία τους αξιωματικούς και κληρωτούς, και κατόπιν επέστρεφαν
στα γήπεδα με μοναδική στρατιωτική υποχρέωση να υπογράφουν αραιά και
πού κανένα αυτόγραφο. Αυτό είναι απολύτως λογικό μέσα στην παράνοια του
στρατού. Δεν μπορεί ο παίκτης μιας ομάδας επιπέδου, ας πούμε Αστέρα
Τρίπολης, να χάνει τον χρόνο του στις αγγαρείες. Δεν τυγχάνει της ίδιας
αντιμετώπισης ένας ναύτης που είναι έτοιμος να λύσει την εξίσωση
Νέιβιερ- Στόουκς, ούτε γίνεται σεβαστή η επιθυμία του ανώνυμου νέου που
θέλει να κλειστεί στο σπίτι για να παίξει με το wii του. Ο κ. Πάνος Μπεγλίτης αποφάσισε
να φέρει την ισονομία στον στρατό. Δεν πά΄ να παίζει στην Εθνική, ο
στρατιώτης θα κοιμάται στον θάλαμο με τους ποπολάρους.
O
αναπληρωτής υπουργός Αμυνας ζήτησε από τους αρχηγούς των Επιτελείων
εξηγήσεις για την προνομιακή μεταχείριση που έχουν οι αθλητικές
διασημότητες. Δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα: κάθε τόσο
δημοσιοποιούνται στοιχεία για όσους γλιτώνουν τη θητεία επειδή ζουν
πασπαλισμένοι από χρυσόσκονη. Παρουσιάζονται για να μη χαρακτηριστούν
ανυπότακτοι και μετά εξαφανίζονται. Είναι αμφίβολο αν η πρωτοβουλία του
αναπληρωτή υπουργού θα φέρει αποτελέσματα. Αν το καταφέρει θα είναι για
ένα σύντομο διάστημα: αυτή είναι η φύση του στρατού. Δεν είναι όμως
αυτό το πρόβλημα, δηλαδή να κλειδωθούν στο στρατόπεδο οι επιφανείς
μπαλαδόροι. Το πρόβλημα είναι ότι δεκάδες χιλιάδες άνδρες κάθε χρόνο
παραχωρούν τη ζωή τους την ίδια για το τίποτα. Στην πιο παραγωγική
ηλικία αναγκάζονται να ενταχθούν σε ένα σύστημα που σίγουρα δεν τους
κάνει αξιόμαχους- δεν κάνουν καν γυμναστική. Ο στρατός δεν φτιάχνει
πολεμιστές και σίγουρα δεν εγγυάται την άμυνα λόγω ενός ασυντόνιστου
πλήθους με στολή. Οι γνώστες της τεχνολογίας, οι χαράσσοντες στρατηγική
και οι παθιασμένοι των ειδικών δυνάμεων είναι εκείνοι που δίνουν τα
εχέγγυα.
Η κατάργηση των ανισοτήτων στον στρατό έχει την
ίδια αξία με τη μείωση της θητείας. Βελτιώνει το παράλογο. Ο κ.
Μπεγλίτης θα έκανε το γενναίο βήμα αν εισηγείτο την καθολική κατάργηση
της υποχρεωτικής θητείας. Επειδή είναι λιγουλάκι δύσκολο, μπορεί να
καταγράψει επισήμως τι ακριβώς κάνει όποιος χαρίζει ένα δωδεκάμηνο στην
πατρίδα. Οι φαντάροι φροντίζουν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί
συντηρούν τον ουδόλως παραγωγικό μηχανισμό. Οι νέοι γίνονται
σοφεράντζες αξιωματικών, μάγειροι, γραμματείς ή περιφέρονται άσκοπα
στις μονάδες τους. Είναι καιρός να γίνει ένας σοβαρός υπολογισμός: πόσο
κοστίζει η στρατολόγηση δεκάδων χιλιάδων ατόμων που δεν έχουν δουλειά
να κάνουν και πόσο θα κόστιζε ένας επαγγελματικός στρατός. Οι
αμειβόμενοι, αληθινοί στρατιώτες μπορούν να κατευνάσουν τις αγωνίες για
εισβολές βαρβάρων και βομβαρδισμό από εξωγήινους- κάτι που δεν ισχύει
με το υπάρχον στράτευμα. Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος. Η φύλαξη των
συνόρων της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι αποκλειστικό μέλημα των
ελληνόπουλων. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και οι υπόλοιποι.
Oι υποστηρικτές της θητείας προβάλλουν ένα ακόμη ισχυρό επιχείρημα,
άσχετο με τις αναχαιτίσεις εχθρών. Ο στρατός, λένε, έχει παιδαγωγικό
χαρακτήρα. Ο άνδρας μαθαίνει να πειθαρχεί. Είναι ωραίο αυτό; Να
υποχρεώνεται κάποιος να υπακούει τυφλά έναν ανώτερο που είναι πιθανά
πολύ κατώτερος και να υποβάλλεται σε ταπεινωτικές ποινές; Είναι σεβαστή
η προτίμηση της στρατιωτικής διαπαιδαγώγησης.
Οποιος την
επιλέγει για τα παιδιά του μπορεί να τα στείλει στους προσκόπους- εκεί
τουλάχιστον θα μάθουν να δένουν κόμπους και να ανάβουν φωτιά με πέτρες.
Ετσι όπως έχουν τα πράγματα, η απονομή δικαιοσύνης από τον κ.
Μπεγλίτη είναι πιασάρικη αλλά όχι ουσιαστική. Θα βρει υποστηρικτές
ανάμεσα σε εκείνους που χαίρονται όταν οι σελέμπριτις κουρεύονται με
την ψιλή. Η χαιρεκακία όμως δεν είναι δημιουργική: είναι συναίσθημα
έντονο, αλλά άγονο και αδιέξοδο.