αν και δεν συμφωνούμε στην προτεινόμενη λύση, η ανάλυση του προβλήματος της θητείας, είναι καλή…
Τον τελευταίο καιρό αρκετός ντόρος έγινε στα ΜΜΕ γι αυτούς που δεν υπηρέτησαν, με παράνομες απαλλαγές τη στρατιωτική τους θητεία.
Ούτε ειδικός είμαι, ούτε έρευνα έχω κάνει, απλώς καταθέτω την άποψή μου. Στις δεκαετίες του 50 και 60 ο στρατός πρόσφερε πολλά στον αγράμματο Ελληνικό λαό. Ήταν νηστικός και χόρτασε, γνώρισε άλλους τόπους, είδε θάλασσα, βαπόρια, τρένα, νησιά, βουνά, κάμπους και κοιλάδες. Έμαθε τέχνη, έγινε μάγειρας, κουρέας, οδηγός, φούρναρης. Απέκτησε κοινωνική μόρφωση, πειθαρχία, έκανε φίλους που πιθανόν να έχει και σήμερα.
Μετά την μεταπολίτευση, έχοντας στην πλάτη 7 χρόνια δικτατορίας, ο λαός επαναπροσδιόρισε ιδανικά, αξίες και έννοιες. Παραδείγματος χάριν, η έννοια Εθνικιστής. Ιδιαίτερα μετά το 80 που μπήκαμε στην Ε.Ο.Κ. γίνεται ευμετάβλητη, κάτι σαν το λάστιχο, άλλοτε στενότερη, κανονική ή ευρεία. Είμαι Αγρινιώτης, Αιτωλοακαρνάνες, Δυτικοελλαδίτης, Έλληνας, Βαλκάνιος, Ευρωπαίος ανάλογα με την περίσταση και το συμφέρον.
Η Ελλάς ανήκει στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε. και στη Δύση, δηλαδή στα πλοκάμια της Αμερικής. Αλήθεια ποιον θα πολεμήσουμε χωρίς την έγκρισή τους και ποιον θα νικήσουμε χωρίς να το θέλουν αυτοί; Φυσικά η αλήθεια είναι, πως κανέναν. Προς τι λοιπόν οι τεράστιες δαπάνες για εξοπλισμό, συντήρηση και διατήρηση τόσου στρατού; Τι προσφέρει σήμερα τόσος στρατός, όταν έχουμε μεγάλες ανάγκες στην υγεία, στην παιδεία και την κοινωνική μέριμνα; Δύσκολα ερωτήματα.
Μια άλλη έννοια είναι η φιλοπατρία, που δεν μετριέται με το πόσους μήνες πήγες φαντάρος, αλλά με την προσφορά στην πατρίδα. Πόσοι από τους ευεργέτες υπηρέτησαν θητεία; Θα μου πείτε δεν πήραν παράνομες απαλλαγές και σωστά.
Γνώμη μου είναι το προσωπικό, που χρειάζεται ένας δραστικά μειωμένος Ελληνικός στρατός, να είναι μόνιμο. Η στρατιωτική θητεία να περιορισθεί στον ένα μήνα, για την ενημέρωση όλων των νέων αγοριών και κοριτσιών, ενώ θα υπάρχει και 1 – 2 μήνες κοινωνικής θητείας προσφορά στην πατρίδα. Τρεις μήνες είναι αρκετοί. Ας αφήσουν τους νέους ελεύθερους να δημιουργήσουν. Η μεγαλύτερη θητεία είναι χαμένος χρόνος. Εκατομμύρια εργατώρες χάνονται, χωρίς αντίκρισμα από τους νέους, αλλά και από τους γονείς τους φιλώντας κατουρημένες ποδιές σε πολιτικά και στρατιωτικά γραφεία, για να ευνοηθεί ο κανακάρης τους.
Σήμερα κανείς δεν πάει φαντάρος με το χαμόγελο στα χείλη, με ευχαρίστηση. Όλη η οικογένεια υποφέρει, οι μάνες κλαίνε για τον αποχωρισμό και αγωνιούν μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο του στρατού. Όλοι προσπαθούν με χίλια δυο μέσα να λουφάρουν, να αποφύγουν την παραμεθόριο και να περάσουν καλύτερα. Φυσικά τα καταφέρνουν καλύτερα οι δυνατοί και όσοι βρίσκονται πιο κοντά στην εξουσία. Σκεφθείτε λίγο, αν η θητεία ήταν εθελοντική ποιοι θα πήγαιναν; Ίσως μόνο τα «βλήματα» ή έχοντας άλλα συμφέροντα, όχι πάντως από φιλοπατρία. Σήμερα λοιπόν, όλοι πηγαίνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, πηγαίνουν για να μην έχουν μπλεξίματα.
Όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι γνωρίζουμε περιπτώσεις που πήραν τρελόχαρτο ή λιποτάκτες που έφυγαν στο εξωτερικό και μάλιστα επιστήμονες που δεν επιστρέφουν στην πατρίδα, για να μην υπηρετήσουν. Όλοι αυτοί είναι προδότες; Όχι δα! Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι επώνυμοι και οικονομικά ισχυροί που γλίτωσαν παράνομα τη θητεία τους λαδώνοντας πολιτικούς, στρατιωτικούς, γιατρούς και δικηγόρους. Κατακριτέο φυσικά, αλλά δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, πάντα γινόταν και θα γίνονται όσα μέτρα και αν ληφθούν. Αυτό γίνεται, γιατί ο στρατός είναι μαρτύριο, που πρέπει να αποφύγουμε και η μεγάλη θητεία χαμένος χρόνος που πρέπει να κερδηθεί.
Τουτέστιν η λύση είναι μία: ένα μήνα υποχρεωτική θητεία για όλους και 1 – 2 μήνες κοινωνική προσφορά. Θα σταματήσουν τα πολιτικά και στρατιωτικά ρουσφέτια, αλλά και οι παράνομες απαλλαγές.
Σημ.: Ο υπογραφόμενος υπηρέτησε 30 μήνες, εκ των οποίων 27 στην παραμεθόριο και με ειδικότητα τυφεκιοφόρου.
Περικλής Χαντζής