Αρνούμαι να πάω στο στρατό. Δεν είναι ούτε κάτι πρωτότυπο ούτε κάτι ακραίο είναι αυτό που κάνει 1 στους 4 σύμφωνα με τον υφυπουργό πολέμου (άντε καλά αμύνης) το 2005. Και γιατί να πάω?
Ο στρατός συμβολίζει όλα αυτά που δεν είμαι πολεμόντας αυτά που είμαι.
Η “μαμά πατρίδα” με κάλεσε και μένα να πάω “κοντά της” στις 8 Μαίου του 2007. Αντ`αυτού πέρασα το βράδυ με φίλες και φίλους, γιορτάζοντας τη μέρα που δεν πήγα στρατό. Μιά φορά στη ζωή συμβαίνουν τέτοια πράγματα!
Αρνούμαι να πολεμήσω.
Αρνούμαι να μάθω να σκοτώνω.
Αρνούμαι να “υπηρετήσω” ότι και αν εννοείτε με τη λέξη πατρίδα. Έτυχε να γεννηθώ στην κουτσουλιά του χάρτη που τυχαίνει να ονομάζεται Γιουνάν. Μόνη μας πατρίδα τα παιδικά μας όνειρα…
Αρνούμαι να γίνω το πιόνι στη σκακιέρα κάθε πολιτικού που την είδε Ναπολέωντας.
Αρνούμαι να συμμετάσχω στην παράνοια του στρατού.
Αρνούμαι να πάθω αυτοβούλως την μετάλλαξη όλων αυτών που πήγαν και έχουν “ιστορίες” να μας πουν απο το στρατό. Που πέρασαν “καλά” και που ο στρατός “δεν είναι τίποτα”, παρά μόνο “διακοπές”. Μου θυμίζουν τους ρωμαίους λεγεωνάριους στον Αστερίξ, που μόλις τις έχουν αρπάξει από τον Οβελίξ, και μονολογούν “καταταγείτε μας λέγαν, είναι ωράια μας λέγαν…”.
Αρνούμαι να ξεκόψω από φίλες και φίλους, σχέσεις, παρέες, δουλειά ή σπουδές για να χαραμίσω έναν ολόκληρο χρόνο σε κάποιο στρατόπεδο
Αρνούμαι να φυλάω κάποια ντουβάρια από κάποιο φανταστικό εχθρό, ή από το νέο μπαμπούλα της “διεθνούς τρομοκρατίας”.
Αρνούμαι να φυλάω (α)νοητές φανταστικές γραμμές που χωρίζουν τους λαούς που έτυχε να γεννηθούν στις δύο πλευρές τους.
Αρνούμαι να γίνω μέρος, έστω και παρασιτικό, αυτού του καταπιεστικού μηχανισμού που μόνο φέτος είναι υπεύθυνος για 9 θανάτους φαντάρων. Είτε σε θανάτηφόρα ατυχήματα, είτε γιατί δεν άντεξαν στα καψώνια και στην καταπίεση αφαιρώντας την ίδια τους τη ζωή. Είναι επικύνδυνα, μην πάτε!
Αρνούμαι να συμμετάσχω στην ομοιομορφία του στρατού. Ίδια ρούχα ίδια μαλλιά, ένα χρώμα, το ίδιο βάσανο. Μπαααα δεν θα πάρω…
Αρνούμαι να γίνω άντρας. Προτιμώ να διερευνήσω μόνος μου τον τρόπο που αναγνωρίζω
τον εαυτό μου, να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου και τη συμπεριφορά μου με βάση την τρυφερότητα και την κατανόηση. Όχι να με κάνουν με το ζόρι σκληρό και ανθεκτικό αντράκι.
Αρνούμαι να γίνω “Ελληναράς”. Στο στρατό πρέπει να ορκιστώ ότι το πολυτιμότερο πράγμα για μένα είναι η σημαία και αποδέχομαι πως θα την υπερασπιστώ μέχρι και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου. Έχω όμως καταλήξει ποιο από τα δύο είναι για μένα πολυτιμότερο και είναι κόκκινου χρώματος. Ενώνει τους ανθρώπους και δεν τους χωρίζει…
Αρνούμαι να διαπραγματεύομαι το σεβασμό της αξιοπρέπειάς μου. Με την παρουσία μου στο στρατό απεμπολώ τα δικαιώματά μου ως πολίτης. Υποτάσσομαι στον φασιστικής έμπνευσης στρατιωτικό κανονισμό 20-1, παραδίδοντας την πολιτική μου υπόσταση. Αποδέχομαι πως δεν επιτρέπεται να μετέχω σε σωματεία, ενώσεις, συλλόγους, πως δεν επιτρέπεται να διαβάσω εφημερίδα όποτε και όπως θέλω…
Αρνούμαι το στρατό γιατί οργίζομαι όταν διαπιστώνω το τεράστιο κενό πληροφόρησης και το βαθύ σκοτάδι μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθώ για να πληροφορηθώ ένα από τα βασικά δικαιώματά μου.
Είναι φοβερό να λες ότι δεν πας στρατό όπως 1 στους 4 και ο κόσμος γύρω σου να πέφτει από τα σύννεφα. Να μην έχει ξανακούσει για άρνηση στράτευσης…
Αρνούμαι να πάω στρατό και παλεύω για την επιλογή μου αυτή
Αρνούμαι να συμμετάσχω στον εξουσιαστικό μηχανισμό που ισοπεδώνει την προσωπικότητα και την ατομικότητα. Στον 20ο αιώνα, κατέλησε 3 φορές την δημοκρατία και μου περιόρισε τις πολιτικές και προσωπικές μου ελευθερίες
Αρνούμαι να αιτιολογήσω με την παρουσία μου την ύπαρξη τόσων καραβανάδων που κρατούν το στρατό σε αυτή τη μορφή για να μην χάσουν τις θεσούλες τους
Αρνούμαι να συμμετάσχω στον οποιοδήποτε εθνικό πόλεμο και γιατί δεν θα είμαι με καμία πλευρά και γιατί στη βάση τους, όλοι οι πόλεμοι γίνονται για οικονομικά συμφέροντα. Δεν έχω να χωρήσω τίποτα με τον κόσμο που έτυχε να γεννηθεί σε διαφορετικά μήκη και πλάτη αυτού του (και όποιου άλλου) πλανήτη. Έχω όμως πολλά να χωρήσω με τις ηγεσίες που (θά θελαν να) στέλνουν εμένα και τον όποιο εμένα από απέναντι…
Αρνούμαι να βρεθώ στον στρατό που τα τελευταία 52 χρόνια το μόνο που κάνει είναι χούντες και να συμμετέσχει σε επεκτατικούς πολέμους. Ούπς σόρυ, εκτός από τον πόλεμο της Κορέας, που ήταν στο τσακ να καταλάβει το Γιουνανιστάν…
Αρνούμαι να συμμετέχω στον παραλογισμό που οδήγησε έναν φαντάρο να αποκεφαλίζει μικρά γατάκια.
Αρνούμαι να περάσω την στρατιωτική εκπαίδευση, που μόνο σκοπό έχει να καταστείλει τις αναστολές μου ώστε να μπορώ να σκοτώνω
Αρνούμαι να γίνω μισθοφόρος (κακοπληρωμένος κιόλας)
Αρνούμαι να κυνηγάω μετανάστριες και μετανάστες που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο…
Αρνούμαι να συμμετέχω έστω και με την απλή μου παρουσία στο έγκλημα των ναρκοπεδίων που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Ναρκοπέδια χωρίς καμία πρακτική αξία, ούτε για τον στρατό. Ναρκοπέδια που αρνούνται να ξηλώσουν, παρόλες τις διεθνείς συμφωνίες. Ναρκοπέδια που θερίζουν μετανάστριες/ες κάθε χρόνο σε έβρο και ήπειρο. Ναρκοπέδια που στάθηκαν εμπόδιο στην κατάσβεση των φετινών πυρκαγιών
Αρνούμαι να περάσω στο χωνευτήρι, στο τελευταίο μηχανισμό του συστήματος για να με μετατρέψει σε υπηρετικό και υπάκουο πολίτη.
Όπως λέει και το ανέκδοτο, μάνα είναι μόνο μία και τη δικιά μου την παίδεψα πολύ για να μεγαλώσω. Αυτή τη μαμά πατρίδα που έχει τόσα πολλά παιδιά, δεν την είδα πουθενά, άρα δεν θεωρώ ότι της χρωστάω και τίποτα…
Και όσο για την τιμωρητική σας “εναλλακτική θητεία”, όταν γίνει ανθρώπινη το συζητάμε. Προσφέρω καθημερινά στο κοινωνικό σύνολο, γιατί το θέλω και όχι γιατί με αναγκάζετε…
Στην κοινωνία που ζούμε, ο στρατός είναι μια πολύ βαθιά ριζωμένη “αξία”. Όχι γιατί έχει προσφέρει το παραμικρό, αλλά για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, είναι ένα αναγκαίο κακό, από το οποίο “πρέπει” να περάσεις.
Το ποιο περίεργο είναι πως πολύ λίγοι πάνε με ευχαρίστηση να καταταγούν, ενώ οι περισσότεροι πάνε με βαριά καρδιά.
********************************************
Την Τρίτη, 8 Μαίου, του 2007, “όφειλα” κατά τον στρατό, να καταταγώ στο πεζικό στην Τρίπολη. Αντ`αυτού προτίμησα να περάσω με φίλες και φίλους εκείνη τη μέρα, μιας και άρχιζε ένα νέο κεφάλοιο στη ζωή μου. Αρνήθηκα να πάω στο στρατό και όφειλα να το γιορτάσω!
* Και πρέπει οπωςδήποτε να πάω?
Όχι! όπως δήλωσε και ο υφυπουργός πολέμου (άντε καλα αμύνης), μόνο τρεις στους 4 πάει στρατό!
* Δεν έχω άλλες επιλογές?
Φυσικά! Υπάρχουν πολλές επιλογές, με ποιο βαρετή το να πας στρατό. Υπάρχει η εναλλακτική θητεία, που αν και θέλει ακόμα πολλές αλλαγές, είναι ένα κεκτιμένο των αντιρρησιών συνείδησης. Υπάρχει η ολική άρνηση που κάνω, όπως και αρκετοί ακόμα.
* Και όλοι αυτοί που πάνε είναι βλάκες και εσύ ο έξυπνος?
ρωτήστε τους ίδιους. Η εναντίωση στο στρατό είναι η μόνη λογική επιλογή…
* Και τι θα πει ο κόσμος?
δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Όποιος ή όποια διαφωνέι, μπορεί απλά να κάνει τη θητεία μου…2
Αρνούμαι να συμμετέχω στον χειρότερο εξουσιατικό μηχανισμό
Δεν μπορώ να είμαι συνυπεύθηνος σε μια ομάδα που έχει σαν σκοπό την εθνική κυριαρχία, έννοιες εχθρικές ως προς το άτομο μου.
Ολική Άρνηση Στράτευσης
Ε. Μ.
Είμαι μόνος και φοβάμαι, στην σκοπιά κρυώνω πολύ, πες μου γιατί
Εφιάλτης κάθε βράδυ, το όπλο παγώνει την ψυχή πες μου γιατί
Κάθε ελπίδα ένα αγκάθι χωμένο βαθιά μες στην καρδία
Γκρεμίζει ένα ένα τα ματωμένα όνειρα, πες μου γιατί
Στα συνορά σου “μητέρα”, παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα, πες μου γιατί
κολάν το όπλο στο κεφάλι και πιέζουν τη σκανδάλη, πες μου γιατί
μα τώρα ξέρω πως, δεν θα πολεμήσω άλλο ποια, τα παιδιά στην άλλη όχθη είναι σαν και μένα μοναχά..
(“Το γράμμα” Panx Romana)
Δεν σταματάω να ζω, δεν σταματάω να ζω για να καταταγώ, δεν θα υπηρετήσω κάτι που μισώ για την πατρίδα όχι δεν θα τρελαθώ, δεν έδωσε γι`αυτό δεν θα της δώσω και εγώ…(“Δεν σταματάω να ζω” Scaribas 2005)
Η ζωή είναι μικρή για να τη χαραμίζουμε σε βλακείες….
αρνήσου το στρατό!