Από παιδί ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν ο στρατός και μεγαλώνοντας προσπαθούσα να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα με καλέσουν να κάνω στρατιωτική θητεία. Απορούσα, θυμάμαι, γιατί να συμβεί χωρίς τη δική μου συναίνεση, ώσπου αντιλήφθηκα ότι με το να σε υποχρεώνουν ακούσια να κάνεις κάτι και μάλιστα βάσει νόμου, σου ασκείται ψυχολογική βία με εκβιαστικό τρόπο, καθώς δε σου δίνεται το δικαίωμα της επιλογής, με αποτέλεσμα να βγεις ανυπότακτος –οπότε και παράνομος–, αν δεν παρουσιαστείς. Αυτή η στιγμή έχει φτάσει και τελικά δε με βρίσκει καθόλου φοβισμένο, αλλά αντιθέτως έτοιμο να διεκδικήσω το δικαίωμά μου να αναγνωρισθώ ως αντιρρησίας συνείδησης και να εκπληρώσω κοινωνική πολιτική υπηρεσία.
Μεγαλώνοντας σε έναν κόσμο που τα φαλλοκρατικά ιδεώδη ευδοκιμούν και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις όπως «μόνο όταν υπηρετήσεις την πατρίδα, θα γίνεις άνδρας» θερίζουν, χρειάστηκε να χτίσω τα δικά μου τείχη για να προστατέψω τον εαυτό μου από αυτές. Οπότε όσον αφορά το άτομό μου, είμαι ιδεολογικά κατά του ελληνικού στρατού και κάθε είδους όπλου καθώς και αυτών όσων εκούσια έχουν εκπαιδευτεί για να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους κατά εντολή των ανωτέρων τους . Είμαι κατά της θανατικής ποινής και της επιλογής του πολέμου ως δράση για την επίλυση οποιουδήποτε ζητήματος της ανθρωπότητας, ενώ είμαι υπέρ των πολιτικών λύσεων μέσω του διαλόγου.
Αρνούμαι να υπηρετήσω την πατρίδα, όχι μόνο επειδή δε νιώθω την ανάγκη να αποδείξω τον ανδρισμό μου σε κανέναν, αλλά και επειδή δεν πιστεύω σε καμία πατρίδα και σε περίπτωση πολέμου θα προτιμούσα να φύγω από τη χώρα, στην οποία τυχαίνει να έχω γεννηθεί, αναζητώντας τρόπους επιβίωσης σε μία άλλη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα έπιανα όπλο για να το στρέψω στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που του επιβάλλουν οι μεγάλες δυνάμεις να πολεμήσει για τα συμφέροντα αυτών.
Αρνούμαι να εκπληρώσω στρατιωτική θητεία, έστω και αν δεν πιάσω όπλο στα χέρια μου, γιατί θεωρώ ότι συμβάλω έτσι στη λειτουργία του σώματος πράγμα που με κάνει συνυπεύθυνο για όλους τους θανάτους που σχετίζεται και θα σχετιστεί αυτό το σώμα στο μέλλον.
Αρνούμαι να δεχτώ την ελληνοτουρκική κόντρα που υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια και δε θέλω με την παρουσία μου στον ελληνικό στρατό να αποτελώ μέρος της ιδέας ότι ο τουρκικός λαός είναι αιώνιος εχθρός της Ελλάδας, όπως δυστυχώς διδαχθήκαμε και στο σχολείο. Ευτυχώς αυτό δε στάθηκε εμπόδιο στο να κάνω αρκετούς φίλους τουρκικής καταγωγής.
Αρνούμαι να σπαταλήσω ακόμη και ένα λεπτό σε ένα μέρος που έχει σκοπό να με εκπαιδεύσει πώς να πολεμάω, πώς να χρησιμοποιώ όπλα και να μου επιβάλει μία συνείδηση που δε μου ταιριάζει καθόλου.
Αρνούμαι να στερηθώ την ελευθερία μου, να βγάλω τα πολιτικά μου ρούχα, τα piercing μου και να ξυρίσω τα γένια μου για να μπω σε ένα περιβάλλον, το οποίο μου προκαλεί άσχημα και σκληρά συναισθήματα και δεν υπερασπίζεται την παγκόσμια ειρήνη, το τέλος των πολέμων και την αλληλεγγύη απέναντι στο συνάνθρωπο.
Αρνούμαι να εκπληρώσω στρατιωτική θητεία, καθώς ως Κοινωνικός Λειτουργός, ακτιβιστής και εθελοντής σε πληθώρα ομάδων και οργανώσεων που καταπολεμούν κάθε είδος ρατσισμού, διακρίσεων και στίγματος, υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστηρίζουν τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και τελευταία συμμετέχουν σε δράσεις
καλώντας τον κόσμο να αγκαλιάσει τους πρόσφυγες της Συρίας αλλά και επειδή τάσσομαι κατά των όποιων εθνικιστικών, πατριωτικών, ρατσιστικών, ομοφοβικών, τρανσφοβικών, αντιφεμινιστικών, σεξιστικών και δολοφονικών ιδεολογιών που μπορεί να προάγει ο ελληνικός στρατός, θεωρώ ότι είναι εξόφθαλμοι οι λόγοι του αιτήματός μου να βρίσκομαι σε μία δημόσια υπηρεσία.
Είναι δικαίωμά μου να χαίρομαι την ελευθερία μου ως νομοταγής πολίτης, να μη μου επιβάλει κανείς να κάνω κάτι που δεν επιθυμώ και τελικά να αναγνωρισθώ ως αντιρρησίας συνείδησης εκπληρώνοντας κοινωνική θητεία. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μπω σε ένα πλαίσιο που θα βοηθάω τους πρόσφυγες, παρά να εκπαιδευτώ για να τους σκοτώνω.